Zaterdagavond stond ik tussen zwetende lichamen, stroboscooplicht en een flinke basdreun midden in de moshpit bij Prins S. en de Geit. Een verrassing van broerlief. ๐ซถ
Met beide nog nooit eerder kennis gemaakt.
De muziek dreef door mijn borstkas heen en nog voor ik het wist, bewoog ik mee. Duwen, botsen, lachen. Een golf van lichamen waarin ik niet meer wist waar ik ophield en de ander begon.
Wat van buiten leek op chaos, voelde van binnen als helderheid.
Alsof de herrie alle lagen van denken wegblies en er alleen nog ritme overbleef.
๐๐ ๐ซ๐ข๐ญ๐ฎ๐๐ฅ๐ข๐ฌ๐ญ๐ข๐๐ค ๐ฏ๐๐ง ๐๐ ๐ฆ๐จ๐ฌ๐ก๐ฉ๐ข๐ญ
Het was de eerste keer dat ik een moshpit meemaakte en het had iets onmiskenbaar ritueels.
Vreemden die samen bewegen in รฉรฉn golf van energie, alsof een oud menselijk weten zich herhaalde in moderne gedaante. Ritueel als taal van het lijf. Een manier om spanning te zuiveren, om vreugde te dragen, om leven te laten circuleren.
Net als in oude rituelen of trance dansen gaat het om een moment van collectieve extase – het lichaam beweegt niet meer netjes, maar volgt de golf van de muziek.
๐๐ ๐ ๐๐ฆ๐๐๐ง๐ฌ๐๐ก๐๐ฉ ๐ข๐ง ๐๐๐ฐ๐๐ ๐ข๐ง๐
Ergens onderweg verdween het onderscheid tussen mij en de ander.
Fenomenologisch gezien was het een moment waarin ervaring en betekenis samenvielen.
Er was geen gezicht meer om te herkennen, geen stem om te volgen, alleen adem, ritme en huid.
Mijn denken viel even stil en mijn lijf werd pure waarneming en respons. De scheiding tussen mezelf en ander vervaagde.
Alsof mijn lichaam zich iets herinnerde wat mijn hoofd vergeten was, namelijk dat gemeenschap niet ontstaat uit overeenstemming, maar uit afstemming.
Uit het vermogen om samen te bewegen, ook als niemand weet waarheen.
Chaos van buiten, maar van binnen totale helderheid.
๐๐ ๐ฌ๐ฉ๐ซ๐จ๐ง๐ ๐ฏ๐๐ง ๐ฏ๐๐ซ๐ญ๐ซ๐จ๐ฎ๐ฐ๐๐ง | ๐ฃ๐ ๐ ๐๐๐ซ๐๐ ๐๐ง ๐ฐ๐๐ญ๐๐ง
Op een gegeven moment werd ik opgetild.
Ik werd letterlijk gedragen door de menigte – crowd surfend naar het podium, dansend in het licht, en weer terug het publiek in.
Een sprong van vertrouwen, terwijl ik dat vertrouwen in mensen niet vanzelf heb. En ik twijfelde geen moment. In die kolkende energie, kon het.
Omdat de beweging groter was dan ikzelf. Ik sprong met plezier en vertrouwen.
En daar, letterlijk op handen gedragen, midden in de chaos, voelde ik dat ik pas echt kon vallen, omdat ik bereid was te vallen.
En dat terwijl ik vantevoren dacht dat we naar een escaperoom zouden gaan….Wat een prachtige ervaring.
