๐๐ ๐๐๐ง๐ญ๐ซ๐๐ค๐ค๐ข๐ง๐ ๐ฌ๐ค๐ซ๐๐๐ก๐ญ ๐ฏ๐๐ง ๐๐ ๐๐๐ ๐ซ๐จ๐ง๐.
Ken je dat? Dat wanneer je op grote hoogte staat en plots de neiging voelt โte willen springenโ? Of wanneer je in de zee zwemt, je naar de zwarte diepte wordt toegetrokken. Steeds verder en verder. Mijn man roept dan altijd: “๐๐ช๐ฆ๐ต ๐ป๐ฐ๐ท๐ฆ๐ณ ๐จ๐ข๐ข๐ฏ!”
In mijn ervaring isย deย ‘aantrekkingskracht van de afgrond’ย geen teken van suรฏcidaliteit, maar eerder een ‘roepen van het Niets dat in elk mens – als eindig wezen – sluimert. Het is eenย existentiรซle confrontatie met je eigen eindigheid. Metย deย grondeloosheidย van ons bestaan.ย Je ervaart ineens heel scherp het feit ‘๐ฅ๐ข๐ต ๐ซ๐ฆ ๐ฐ๐ฐ๐ฌ ๐ฏ๐ช๐ฆ๐ต ๐ป๐ฐ๐ถ ๐ฌ๐ถ๐ฏ๐ฏ๐ฆ๐ฏ ๐ป๐ช๐ซ๐ฏ’.
๐๐ ๐ณ๐๐ ๐๐ฅ๐ฌ ๐ฆ๐๐ญ๐๐๐จ๐จ๐ซ ๐ฏ๐จ๐จ๐ซ ๐ ๐ซ๐จ๐ง๐๐๐ฅ๐จ๐จ๐ฌ๐ก๐๐ข๐.
De zwarte diepte van de zee symboliseert iets onbegrijpelijk groots en onpeilbaars. Het is een plek die mij herinnert aan de onkenbaarheid van het zijn en aan mijn eigen nietigheid.
Volgens Heidegger wordt in dergelijke ervaringen duidelijk dat er geen absoluut fundament is: de zee belichaamt die grondeloosheid. Wie zich hiertoe aangetrokken voelt en zich daaraan overgeeft, ervaart misschien heel even een soort van versmelting met het Niets – zoals een heimelijk verlangen naar datgene dat groter en onvatbaarder is dan wijzelf.
๐๐ง ๐๐ ๐๐๐ ๐ซ๐จ๐ง๐ ๐๐ฎ๐ข๐ค๐๐ง.
In de drang naar diepte (zowel fysiek als symbolisch) schuilt een overgave aan het besef dat we de controle en beschikking niet hebben. We begeven ons, als het ware, in de wereld van het onberekenbare. Het donkere van de zee staat voor het onontgonnen gebied van ons bestaan en van ons zijn.
Mijn verlangen om โerin te duiken of er in te springenโ is een antwoord op de grondeloosheid, de diepte, die mij roept. De grondeloosheid kijkt me aan en ik kijk terug. Heidegger beschrijft dat als de stille stem van het wezen. Daarover later meer.
Foto ‘Gambar – Detail falling images Koleksi Nomer 13’