In onze snelle wereld lijkt wachten iets van een vervlogen tijdperk. Vrijwel alles moet direct, tastbaar, meetbaar en gefixt zijn. Maar wat gebeurt er als we leren om te wachten?

ร‰chte vragen stellen betekent soms: geduldig wachten, desnoods een heel leven. De bereidheid om te wachten. Niet op iets. Maar gewoon wachten.

๐‡๐ž๐ญ ๐ฃ๐ฎ๐ข๐ฌ๐ญ๐ž ๐จ๐ ๐ž๐ง๐›๐ฅ๐ข๐ค.
Het voelt in onze tijd misschien onrealistisch, want wachten loont ogenschijnlijk niet. Toch is het wezenlijke niet te vinden in snelheid of kwantiteit, maar in het juiste ogenblik en het vermogen om met vertrouwen te volharden.

๐‡๐ž๐ญ ๐จ๐ ๐ž๐ง-๐›๐ฅ๐ข๐ค: ๐ž๐ž๐ง ๐›๐ซ๐ž๐ฎ๐ค ๐ข๐ง ๐๐ž ๐ญ๐ข๐ฃ๐.
Heidegger noemt de eigenlijke tijd ook wel het ogenblik. Maar wat is een ogenblik? Het is een moment van hapering, een stilstand. Een ogen-blik wat ons overvalt door bv. een moment waarin je jezelf misschien de vraag stelt: Wie ben ik eigenlijk?

Rosenzweig, een Joodse filosoof, noemt openbaring een breuk in de tijd. Een moment waarin iets nieuws kan binnenkomen. Het raakt daarmee aan het diepe vermogen om geduld te hebben.

๐ƒ๐ž ๐ญ๐ข๐ฃ๐ ๐ฏ๐จ๐ฅ๐ญ๐ซ๐ž๐ค๐ค๐ž๐ง: ๐ฅ๐ž๐ซ๐ž๐ง ๐ฐ๐š๐œ๐ก๐ญ๐ž๐ง.
Tijd is niet iets wat ons overkomt; wij zijn de tijd. Wij voltrekken tijd door hoe we ermee omgaan. Vaak rennen we van het ene โ€˜nuโ€™ naar het andere, van gebeurtenis naar gebeurtenis. Dit voortdurende grijpen naar het nu kan ons blind maken voor het wezenlijke. Maar wat als we leren wachten? Niet wachten op iets specifieks, maar gewoon wachten – open voor wat kan komen.

๐„๐ž๐ง ๐›๐ซ๐ž๐ฎ๐ค ๐ฆ๐ž๐ญ ๐ก๐ž๐ญ ๐ฏ๐ž๐ซ๐ฅ๐ž๐๐ž๐ง.
Door deze houding breken we met de dominantie van het huidige moment en krijgen we een bredere blik. Het verleden wordt niet vergeten, en de toekomst blijft open. Het is een toekomst die niet per se voortbouwt op het verleden, maar ook ruimte laat voor een breuk met het verleden, voor iets totaal nieuws.

๐ƒ๐ž ๐›๐ž๐ซ๐ž๐ข๐๐ก๐ž๐ข๐ ๐ฏ๐š๐ง ๐๐ž ๐ฏ๐ž๐ซ๐ฐ๐š๐œ๐ก๐ญ๐ข๐ง๐  ๐ฏ๐จ๐จ๐ซ๐›๐ž๐ซ๐ž๐ข๐๐ž๐ง.
Wachten is in wezen een oefening in vertrouwen. Het voelt als wachten maar je wacht eigenlijk niet op iets. Volgens Heidegger is het “๐˜ฅ๐˜ฆ ๐˜ฃ๐˜ฆ๐˜ณ๐˜ฆ๐˜ช๐˜ฅ๐˜ฉ๐˜ฆ๐˜ช๐˜ฅ ๐˜ท๐˜ข๐˜ฏ ๐˜ฅ๐˜ฆ ๐˜ท๐˜ฆ๐˜ณ๐˜ธ๐˜ข๐˜ค๐˜ฉ๐˜ต๐˜ช๐˜ฏ๐˜จ ๐˜ท๐˜ฐ๐˜ฐ๐˜ณ๐˜ฃ๐˜ฆ๐˜ณ๐˜ฆ๐˜ช๐˜ฅ๐˜ฆ๐˜ฏ”.

Het is niet passief, maar actief; niet gericht op het verleden of het nu, maar open naar wat kan komen. Misschien is het juist in deze tijd van snelheid en oppervlakkigheid dat we moeten leren wachten.

Niet omdat het gemakkelijk is, maar omdat het ons iets wezenlijks kan leren: over tijd, over onszelf, en het waartoe van vragen stellen.

โžก๏ธ Geรฏnspireerd door dag 3 van de studieweek over Heidegger bij ISVW met begeisterende colleges van Dirk de Schutter.