De oorsprong van het woord ‘verhaal’ ligt in het Middelnederlands, en is verwant aan het werkwoordย ‘verhalen’. Destijds betekende dat iets heel anders dan hoe we het nu gebruiken.

Namelijk, iets ophalen, bijeenbrengen, optillen uit wat verstrooid is.
Het suggereert voor mij een handeling van verzamelen, eerder dan van interpreteren.
Een gebaar van dragen, misschien zelfs van eerbied, niet van afsluiten of verklaren.

๐•๐š๐ง ๐จ๐ฉ๐ž๐ง ๐ก๐š๐ง๐ ๐ง๐š๐š๐ซ ๐ฌ๐ญ๐ซ๐š๐ค ๐ค๐š๐๐ž๐ซ
Maar ergens onderweg is dat oorspronkelijke gebaar vervangen door de behoefte om grip te krijgen op wat ons overkomt.
De open hand van het verzamelen is ingeruild voor de vormvaste structuur van het verklaren.

๐€๐ฅ๐ฅ๐ž๐ฌ ๐ฐ๐จ๐ซ๐๐ญ ๐ฏ๐ž๐ซ๐ก๐š๐š๐ฅ
Ook in mijn praktijk zie ik hoe snel we van wat verschijnt een verhaal maken. We maken van wat verschijnt een narratief en noemen dat verwerking. Verwerking wordt integratie. En integratie beschouwen we als voltooiing.

De gebeurtenis krijgt een begin, een verloop, een slot.
De chaos wordt gereduceerd tot coherentie.

En de rauwheid van de ervaring verdwijnt tussen de lijnen van een sluitend verhaal.

๐–๐š๐ญ ๐š๐ฅ๐ฌ ๐ฐ๐ž ๐ข๐ž๐ญ๐ฌ ๐จ๐ฏ๐ž๐ซ๐ฌ๐ฅ๐š๐š๐ง?
Die beweging is begrijpelijk, misschien zelfs noodzakelijk, maar wat als ze ons tegelijkertijd verwijdert van dat wat zich in eerste instantie toonde?

Wat als ons verlangen om betekenis te geven, het verschijnen zelf, in zijn eigenheid, in zijn onvoltooide vorm, overstemt?

๐ƒ๐ฎ๐ข๐๐ž๐ง ๐ฏรณรณ๐ซ ๐ก๐ž๐ญ ๐ฏ๐จ๐ž๐ฅ๐ž๐ง
In fenomenologisch werk, maar ook in het alledaagse begeleiden, zie ik hoe snel we geneigd zijn om te vertellen voordat we werkelijk hebben gezien.

Om te duiden voordat iets zich volledig heeft laten voelen.

Alsof we bang zijn dat het zonder verhaal betekenisloos wordt, terwijl betekenis soms juist ontstaat in het niet-weten,
in de ruimte vรณรณr de ordening,
in de stilte die nog geen vorm heeft gekozen.

๐–๐š๐ญ ๐ฏ๐ž๐ซ๐ฌ๐œ๐ก๐ข๐ฃ๐ง๐ญ, ๐ก๐จ๐ž๐Ÿ๐ญ ๐ง๐ข๐ž๐ญ๐ฌ ๐ญ๐ž ๐ฐ๐จ๐ซ๐๐ž๐ง
Wat verschijnt, wil niet altijd begrepen worden.
Soms wil het alleen maar verschijnen.
Zonder functie.
Zonder moraal.
Zonder richting.

๐๐ข๐ž๐ญ ๐š๐ฅ๐ฅ๐ž๐ฌ ๐ฐ๐ข๐ฅ ๐ž๐ž๐ง ๐ฏ๐ž๐ซ๐ก๐š๐š๐ฅ ๐ณ๐ข๐ฃ๐ง
Soms is het verschijnen zelf al genoeg.