Omringd door onaangeraakt dromen en ongeleefd leven is misschien wel het diepste verdriet dat ons kan overkomen. Anders gezegd, de mens lijdt het meest als hij niet doet waar hij voor geboren is

๐„๐ž๐ง ๐ซ๐š๐๐ข๐œ๐š๐ฅ๐ž ๐ž๐ž๐ซ๐ฅ๐ข๐ฃ๐ค๐ก๐ž๐ข๐.
Te sterven voor we sterven, betekent dat we volkomen eerlijk tegenover onszelf moeten worden. Het proces van ons leven onderzoeken en het dode hout wegkappen is essentieel: sterven aan het oude, zodat we kunnen opstaan in het nieuwe.ย In en met onze dromen. Een volwaardig leven. Op een eigenlijke manier existeren.

โ€œ๐˜‘๐˜ฆ ๐˜ฉ๐˜ฆ๐˜ญ๐˜ฆ ๐˜ฆ๐˜น๐˜ช๐˜ด๐˜ต๐˜ฆ๐˜ฏ๐˜ต๐˜ช๐˜ฆ ๐˜ด๐˜ต๐˜ฆ๐˜ณ๐˜ง ๐˜ซ๐˜ฆ. ๐˜‹๐˜ข๐˜ต ๐˜ช๐˜ด ๐˜ฅ๐˜ฆ ๐˜ฎ๐˜ข๐˜ฏ๐˜ช๐˜ฆ๐˜ณ ๐˜ธ๐˜ข๐˜ข๐˜ณ๐˜ฐ๐˜ฑ ๐˜ซ๐˜ฆ ๐˜ซ๐˜ฆ ๐˜ต๐˜ฐ๐˜ต ๐˜ฅ๐˜ฆ ๐˜ฅ๐˜ฐ๐˜ฐ๐˜ฅ ๐˜ท๐˜ฆ๐˜ณ๐˜ฉ๐˜ฐ๐˜ถ๐˜ฅ๐˜ต.โ€ย schreef Heidegger. Hij toont ons dat sterven niet alleen een eindpunt is, maar een voortdurende zijnsmogelijkheid (Sein-zum-Tode).

๐‡๐จ๐ž ๐ฐ๐ข๐ฅ ๐ฃ๐ข๐ฃ ๐ฅ๐ž๐ฏ๐ž๐ง?
โ€œ๐˜‹๐˜ฆ ๐˜ฅ๐˜ฐ๐˜ฐ๐˜ฅ ๐˜ช๐˜ด ๐˜ฅ๐˜ฆ ๐˜ฎ๐˜ฐ๐˜จ๐˜ฆ๐˜ญ๐˜ช๐˜ซ๐˜ฌ๐˜ฉ๐˜ฆ๐˜ช๐˜ฅ ๐˜ท๐˜ข๐˜ฏ ๐˜ฅ๐˜ฆ ๐˜ท๐˜ฐ๐˜ญ๐˜ด๐˜ญ๐˜ข๐˜จ๐˜ฆ๐˜ฏ ๐˜ฐ๐˜ฏ๐˜ฎ๐˜ฐ๐˜จ๐˜ฆ๐˜ญ๐˜ช๐˜ซ๐˜ฌ๐˜ฉ๐˜ฆ๐˜ช๐˜ฅโ€ zegt Heidegger. Die โ€˜oereigen mogelijkheidโ€™ vraagt ons hoe we willen lรฉven: versterken we een beperkt bestaan of laten we oude patronen en dagelijkse jachtigheid los en kiezen we voor waarachtigheid?

๐•๐ž๐ซ๐ฌ๐ฅ๐ž๐ญ๐ž๐ง ๐ก๐ฎ๐ข๐ ๐š๐Ÿ๐ฐ๐ž๐ซ๐ฉ๐ž๐ง
In mijn ervaring is dit een proces van loutering en offering. Het vraagt om het loslaten van oude patronen, overtuigingen en identiteiten die niet langer dienen. Het is een reis naar de kern van wie ik werkelijk ben, een reis die soms door de duisternis voert.

In de duisternis ervaar ik als een niet aflatend ritueel van versleten huid afwerpen, van steeds weer opnieuw opgebouwd worden. Steeds verder mijn eigen aard in.

๐˜Ž๐˜ฆ๐˜ฆ๐˜ง ๐˜ฎ๐˜ฆ ๐˜ฆ๐˜ฆ๐˜ฏ ๐˜ป๐˜ธ๐˜ข๐˜ข๐˜ณ๐˜ฅ,
๐˜ฆ๐˜ฏ ๐˜ญ๐˜ฆ๐˜ฆ๐˜ณ ๐˜ฎ๐˜ฆ ๐˜ด๐˜ฏ๐˜ช๐˜ซ๐˜ฅ๐˜ฆ๐˜ฏ,
๐˜ด๐˜ต๐˜ฆ๐˜ฆ๐˜ฅ๐˜ด ๐˜ท๐˜ฆ๐˜ณ๐˜ฅ๐˜ฆ๐˜ณ ๐˜ธ๐˜ฆ๐˜จ,
๐˜ด๐˜ฏ๐˜ฐ๐˜ฆ๐˜ณ ๐˜ฆ๐˜ฏ ๐˜ด๐˜ฏ๐˜ฐ๐˜ฆ๐˜ช ๐˜ช๐˜ฌ,
๐˜ด๐˜ต๐˜ฆ๐˜ฆ๐˜ฅ๐˜ด ๐˜ท๐˜ฆ๐˜ณ๐˜ฅ๐˜ฆ๐˜ณ,
๐˜ด๐˜ต๐˜ฆ๐˜ฆ๐˜ฅ๐˜ด ๐˜ฅ๐˜ช๐˜ฆ๐˜ฑ๐˜ฆ๐˜ณ ๐˜ฎ๐˜ช๐˜ซ๐˜ฏ ๐˜ฆ๐˜ช๐˜จ๐˜ฆ๐˜ฏ ๐˜ข๐˜ข๐˜ณ๐˜ฅ ๐˜ช๐˜ฏ.

Jenya Krul – 2016

๐‡๐ž๐ญ ๐ฅ๐ž๐ฏ๐ž๐ง ๐š๐š๐ง๐ฏ๐š๐š๐ซ๐๐ž๐ง ๐จ๐ฉ ๐ณ๐ข๐ฃ๐ง ๐ž๐ข๐ ๐ž๐ง ๐ฏ๐จ๐จ๐ซ๐ฐ๐š๐š๐ซ๐๐ž๐ง.
Veel van ons lijden te veel aan het niet volledig omarmen van het eigenlijke leven. Ik zie het dagelijks in mijn praktijk. Dit is voor een groot deel het gevolg van het feit dat we weigeren het leven op de voorwaarden van het leven zelf te aanvaarden.

๐„๐ข๐ ๐ž๐ง ๐ฌ๐ญ๐ž๐ซ๐Ÿ๐ž๐ฅ๐ข๐ฃ๐ค๐ก๐ž๐ข๐ ๐จ๐ง๐๐ž๐ซ ๐จ๐ ๐ž๐ง ๐ค๐จ๐ฆ๐ž๐ง.
Het oneigenlijke leven is niet waarvoor we hier zijn gekomen. Om dit verhaal te veranderen, dienen we onze eigen sterfelijkheid onder ogen te komen. We moeten bereid zijn te leven met de vele manieren waarop de dood ons er – paradoxaal genoeg – van bewust maakt of we ons leven al dan niet op een eigenlijke manier leven en of we bereid zijn te sterven voor we sterven.