Regelmatig krijg ik de vraag hoe je in deze hectische tijden de natuurlijke eenvoud nog terug kunt vinden. Trouwens, ik stel mezelf die vraag ook wel eens. De natuurlijke eenvoud van onszelf liefhebben, wat gebeurt in zoโn stil moment waarop we eenvoudig ervaren dat we waardig en kostbaar zijn in de ogen van het universum. Of noem het God. Of anders.
De Tibetaanse boeddhistische leraar Rinpoche trok bij die vraag steevast de verontwaardigde kop van de dikke Oliver Hardy, die tegen Stan Laurel moppert: โWhat a fine mess youโve got me in!โ
En er is volgens Rinpoche maar รฉรฉn weg terug uit de mess: dezelfde als de heenweg.
KLEM ZITTEN MET JE HOOFD
Zo vergaapte een toerist zich volgens Rinpoche ooit aan het Paleis van Potala in Lhasa (het huis van de Dalai Lama, totdat de veertiende Dalai Lama in 1959 moest vluchten naar Dharamsala in India).
De man kwam met zijn nieuwsgierige hoofd klem te zitten in een gat van de paleismuur en jammerde: โWat een fantastische plek om te sterven, maar wat verschrikkelijk dat het nu gaat gebeuren!โ
Hij wrikte en wrikte en raakte steeds verder vast. Tot hij op het idee kwam om alle hoofdbewegingen andersom te maken. Dus achterwaarts. Zo bevrijdde hij zichzelf.
UIT JE VERSTRIKKING KOMEN DOOR DEZELFDE WEG TERUG
Uit je verstrikking komen door dezelfde weg terug te nemen. Misschien staat ons dat dus te doen. Zelfs de Boeddha kon niet zonder dat werk in uitvoering, zonder meditatie en contemplatie.
Wonderlijk is het om te ervaren dat dat werk vaak bestaat uit dingen voortaan achterwege laten.
Zo merk ik bijvoorbeeld dat langzaam lopen en kalm om me heen kijken al een enorme stap is om uit repeterende denkbeelden en verhalen los te komen. Terug naar de eenvoud. Naar gewaarwording. Voor mij dus minder vaak geen hardlopen met de verbeten blik naar de grond. Dat versterkt slechts mijn koude wil en mijn oude overtuigingen.
Hoe vaak levert de herontdekking van die eenvoud niet een schaterlach op. Nou best vaak.
VERBORGEN MENS VAN ONS HART
Wat kan het soms kinderlijk eenvoudig blijken om de afleiding achterwege te laten en plots te voelen kostbaar te zijn in de ogen van de schepping. Misschien lacht het universum op dat moment wel glanzend terugโฆ naar de verborgen mens van ons hart, met die onvergankelijke tooi van een zachtmoedige en stille geest.
