In de riad waar we verblijven werkt Hassan – 36 jaar, geboren in het Atlasgebergte, zes uur rijden van Marrakech.
Vanaf het eerste moment was er iets in zijn aanwezigheid dat me raakte.
Zijn manier van kijken, de rust in zijn stem, de vanzelfsprekende aandacht waarmee hij zich beweegt.
Hij is zonder het te benoemen, een belichaamde fenomenoloog.
Een filosoof. Een praktiserend moslim.
HET KLOPT OF HET KLOPT NIET
We hebben samen al wat uurtjes zitten filosoferen. Hij zei bijvoorbeeld:
โJe kan een ontmoeting ingaan met open ogen of met dichte ogen. Je voelt direct of iets klopt of niet.โ
Die zin bleef bij me hangen.
Omdat het precies verwoordt wat waarnemen in wezen is – niet iets begrijpen, maar iets ontmoeten. Iets aan nemen voor waar zonder het te bevragen.
We spraken over leven, geloof, vertrouwen in dat wat verschijnt. Inshallah.
HEILIGE BINNENWERELD
Gisteren bracht hij een prachtig boek mee dat hij leest naast de Koran – een tafsir, een tekst die helpt om de heilige woorden uit de Koran te verstaan. Te voelen.
Hij deelde het met een eerbied die niet alleen zichtbaar, maar ook voelbaar was.
Ik kreeg kippenvel toen hij het opensloeg.
Het was alsof hij me een stukje van zijn verborgen binnenwereld liet zien en hij dat met het boek in de wereld bracht.
BEREIDHEID GERAAKT TE WORDEN
Taal schiet soms tekort tussen ons. Ondanks, of misschien juist dankzij, ons beperkte gedeelde vocabulaire ontstaat er iets wat taal overstijgt, een trilling, een vorm van verstaan die via het lichaam beweegt.
Dan glimlachen we tegelijk, alsof we beiden weten dat je nog zoveel kan begrijpen met je hoofd, maar als het lichaam niet meedoet,
blijft het begrip en misschien wel de ontmoeting leeg.
Zien vraagt niet alleen om ogen, maar ook om de bereidheid geraakt te worden.
๐๐ฆ๐ต ๐ต๐ฐ๐ฆ๐ด๐ต๐ฆ๐ฎ๐ฎ๐ช๐ฏ๐จ ๐ท๐ข๐ฏ ๐๐ข๐ด๐ด๐ข๐ฏ ๐ฅ๐ฆ๐ฆ๐ญ ๐ช๐ฌ ๐ฅ๐ฆ๐ป๐ฆ ๐ง๐ฐ๐ต๐ฐ.
โโโโโโโโ-
๐ Momenteel ben ik op reis met mijn moeder.
Als systemisch fenomenoloog deel ik onderweg waarnemingen over wat zichtbaar wordt in de ontmoeting tussen mens, context en betekenis.
