Tempo – Timing – Trust
30 januari 2024
In een tijd van snelheid is vertragen een grote must en in het kader van leren waarnemen een voorwaarde. Het waarnemen van mijn eigen innerlijke structuur en innerlijke houding in co-existentie met de wereld om mij heen. In het boeddhisme wordt ook wel gezegd dat het leven lijden is. Of je nu een stedeling bent, een herbergier op het platteland of een monnik in een boeddhistisch klooster. Het is de oefening van het dagelijkse leven. Het doet me denken aan het volgende verhaal:
Er was eens een zenmonnik die zich drie slagen in de rondte mediteerde. Altijd extra uren maken als de rest al naar bed was of even een ommetje maakten. Op een dag vroeg de meester van het klooster waarom hij toch zo zijn best deed.
De monnik antwoordde: ‘Ik wil zo snel mogelijk de verlichting bereiken’.
Waarop de meester zei: ‘Misschien moet je gewoon eens even stil blijven staan. Want wie weet zit de verlichting wel achter jou aan en kan hij je maar niet inhalen omdat je zo hard rent.’
Haal het tempo uit je doen en vertrouw ( trust) erop dat het moment (timing) wat je nodig hebt zich altijd voordoet. En indien niet, dan was dat niet het juiste moment.
Mijn ervaring is dat in ‘spirituele’ kringen vaak de vraag ‘Hoe ver ben jij al?’ impliciet en soms expliciet aanwezig is. Eerlijk gezegd ben ik nog niet zo ver en volgens mij gaat het daar ook niet over. Eerder over hoe nabij iemand is. Nabij jezelf en dat wat er in jou leeft. Nabij de ander en bij alle levende wezens. Nabij het mysterie in en achter de hele gekende en ongekende werkelijkheid.
Mijn aanwezigheid op Bali maakt mij op een andere manier weer bewust van het dagelijks beoefenen van telkens opnieuw vallen en opstaan in nabijheid, aandacht en gewaarzijn, hier & nu. Zo merk ik bijvoorbeeld dat langzaam lopen en kalm om me heen kijken al een enorme stap is om uit repeterende denkbeelden en verhalen los te komen. Dus geen hardlopen met de verbeten blik naar de grond. Dat versterkt slechts mijn wil en mijn oude overtuigingen. Het geeft mij het besef voor oog voor de glans van de gewone dingen, die zichtbaar en voelbaar worden als de (mijn) geest tot rust komt. Dan kan ik niet meer om de leegte en stilte heen. En ook niet om ‘in het hier en nu leven’ zo eenvoudig in de mond te nemen.
Buiten: het verkeer,
Een heksenketel
Binnen: de lege zetel
van de Heer
In mij keert
de stilte weer
Gedicht van Hein Stufkens
De drie kleine t’s zijn ontwikkeld door de School voor Systemisch Bewustzijn (SSB). Als leidraad en basisvaardigheid om anders te leren en te ontwikkelen.
– Context: samen met mijn gezin verblijf ik vijf weken in Indonesië, op Bali. Sinds mijn eerste reis naar Zuid-Oost Azië ervaar ik het verblijven in het oosten als een wegzoekend tussen interreligieuze kruisbestuiving tussen oost en west. Soms een feest der herkenning en soms een leerzaam inkijkje in wat er met mij kan gebeuren als ik de deuren en de ramen openzet van mijn soms dogmatische gesloten westerse mindset.