Vandaag word ik 40. En sinds een tijdje voel ik me niet ouder, maar precies mijn eigen leeftijd. Sterker nog, ik voel me jonger dan ooit, niet omdat ik de jaren probeer terug te draaien, maar omdat ik ze eindelijk belichaam.

๐‹๐ž๐ž๐Ÿ๐ญ๐ข๐ฃ๐ ๐ข๐ฌ ๐ ๐ž๐ž๐ง ๐จ๐ฉ๐ญ๐ž๐ฅ๐ฌ๐จ๐ฆ, ๐ฆ๐š๐š๐ซ ๐ž๐ž๐ง ๐ž๐ซ๐ฏ๐š๐ซ๐ข๐ง๐ .
Leeftijd is niet alleen een getal, maar een ervaring die we zelf vormgeven.

‘๐˜๐˜ฌ ๐˜ญ๐˜ฆ๐˜ฆ๐˜ง – ๐˜ต๐˜ช๐˜ซ๐˜ฅ.’

Jaren brengen niet automatisch wijsheid, net zoals rimpels geen bewijs zijn van groei. Eerder van voltooiing. ‘๐˜๐˜ฆ๐˜ต ๐˜ญ๐˜ฆ๐˜ท๐˜ฆ๐˜ฏ ๐˜ท๐˜ข๐˜ฏ ๐˜ฅ๐˜ฆ ๐˜ต๐˜ช๐˜ซ๐˜ฅ.’ We worden ouder in tijd, maar ervaren ons zijn wanneer we onszelf en onze leeftijd durven te belichamen. In die zin worden we dus niet oud, maar de betekenis die we zijn.

๐ˆ๐ค ๐›๐ž๐ง ๐๐ž ๐ญ๐ข๐ฃ๐.
Waarom dachten mensen altijd dat ik ouder was? Misschien omdat ik als kind al serieus was, bepaalde vragen over leven, dood en het ‘Zijn’ stelde. Ergens was ik ook trots als mensen dat zeiden. Er zat een verlangen onder om het mysterie van het bestaan, mijn bestaan, te doorgronden.

Heidegger stelt dat tijd geen extern gegeven is, maar iets wat wij zelf belichamen. Tijd is geen lineaire stroom waarin wij slechts meebewegen. Wij zijn tijd, omdat ons bestaan zich altijd afspeelt binnen een horizon van verleden, heden en toekomst.

๐–๐ž ๐ฅ๐ž๐ฏ๐ž๐ง ๐๐ž ๐ญ๐ข๐ฃ๐.
Wanneer we ouder worden, betekent dat niet simpelweg dat we jaren opstapelen. Het betekent dat we de manier waarop we ons verhouden tot tijd veranderen. We zijn onze tijdelijkheid. We ๐˜ญ๐˜ฆ๐˜ท๐˜ฆ๐˜ฏ de ๐˜ต๐˜ช๐˜ซ๐˜ฅ. Onze jeugd leeft in ons voort, net zoals onze toekomst al in ons besloten ligt. Dit betekent dat ouder worden niet betekent dat we iets verliezen, maar dat we onszelf steeds dieper ervaren.

๐ƒ๐ž ๐ญ๐ข๐ฃ๐ ๐ฏ๐จ๐ฅ๐ญ๐ซ๐ž๐ค๐ญ ๐ณ๐ข๐œ๐ก ๐ข๐ง ๐๐ž ๐ฆ๐š๐ง๐ข๐ž๐ซ ๐ฐ๐š๐š๐ซ๐จ๐ฉ ๐ข๐ค ๐ก๐š๐š๐ซ ๐ฅ๐ž๐ž๐Ÿ.
Nu, op 40, voel ik me jonger dan ooit. Niet omdat ik minder jaren tel, maar omdat ik meer in mijn eigen tijd sta. Ik ben de tijd.

Wanneer ik schrijf: ik ben de tijd, bedoel ik dat mijn ervaring van tijd niet losstaat van mijzelf. De tijd voltrekt zich in de manier waarop ik haar leef.

๐ˆ๐ค ๐ฏ๐จ๐ž๐ฅ ๐ฆ๐ข๐ฃ ๐ฃ๐จ๐ง๐ ๐ž๐ซ ๐๐š๐ง ๐จ๐จ๐ข๐ญ.
En misschien is dat de reden waarom ik me op 40 jonger voel dan ooit: niet omdat ik teruggrijp naar een jongere versie van mezelf, maar omdat ik eindelijk wรฉrkelijk ben aangekomen in eigen ๐˜ญ๐˜ฆ๐˜ฆ๐˜ง-๐˜ต๐˜ช๐˜ซ๐˜ฅ.

Niet ondanks mijn leef-tijd, maar dankzij mijn leef-tijd.

Welke leeftijd belichaam jij?