“𝐉𝐮𝐥𝐥𝐢𝐞 𝐡𝐮𝐰𝐞𝐥𝐢𝐣𝐤 𝐦𝐨𝐞𝐭 𝐭𝐨𝐜𝐡 𝐠𝐞𝐰𝐞𝐥𝐝𝐢𝐠 𝐳𝐢𝐣𝐧?”

Mijn man kwam thuis en zei:

“𝘐𝘬 𝘩𝘦𝘣 𝘯𝘶 𝘢𝘭 𝘦𝘦𝘯 𝘱𝘢𝘢𝘳 𝘬𝘦𝘦𝘳 𝘨𝘦𝘩𝘰𝘰𝘳𝘥 𝘥𝘢𝘵 𝘰𝘯𝘴 𝘩𝘶𝘸𝘦𝘭𝘪𝘫𝘬 𝘵𝘰𝘤𝘩 𝘸𝘦𝘭 𝘧𝘢𝘯𝘵𝘢𝘴𝘵𝘪𝘴𝘤𝘩 𝘮ó𝘦𝘵 𝘻𝘪𝘫𝘯. 𝘖𝘮𝘥𝘢𝘵 𝘸𝘦 𝘢𝘭𝘭𝘦𝘣𝘦𝘪 𝘻𝘰 𝘮𝘦𝘵 𝘱𝘦𝘳𝘴𝘰𝘰𝘯𝘭𝘪𝘫𝘬𝘦 𝘰𝘯𝘵𝘸𝘪𝘬𝘬𝘦𝘭𝘪𝘯𝘨 𝘣𝘦𝘻𝘪𝘨 𝘻𝘪𝘫𝘯 𝘦𝘯 𝘰𝘮𝘥𝘢𝘵 𝘫𝘪𝘫 𝘮𝘦𝘵 𝘥𝘢𝘵 𝘧𝘦𝘯𝘰𝘮𝘦𝘯𝘰𝘭𝘰𝘨𝘪𝘴𝘤𝘩𝘦 𝘸𝘦𝘳𝘬 𝘵𝘰𝘤𝘩 𝘸𝘦𝘭 𝘸𝘦𝘦𝘵 𝘩𝘰𝘦 𝘩𝘦𝘵 ‘𝘮𝘰𝘦𝘵’.”

Ik moest lachen. En keek met verwondering naar mijn man. En hij naar mij.
Alsof dat zo werkt…
(Spoiler: soms komen we nog steeds behang te kort.)

Alsof persoonlijke ontwikkeling garant staat voor perfectie.
Alsof je, door te werken aan jezelf, een soort upgrade krijgt naar de premium versie van het leven.

Zonder schuring. Zonder twijfel. Zonder conflict.
En dan nog, is dat dan perfect?

Alsof een relatie zich laat vangen in kennis of groei.
Alsof het niet ook gewoon gaat over hem en mij. Twee mensen, elk met hun eigen wezen, die samen steeds opnieuw moeten (onder)zoeken naar hoe het op dát moment is en klopt.

Misschien gaat ontwikkeling juist over leren aanwezig te blijven als het wringt.
Over kijken, luisteren, ervaren, zonder alles glad te strijken.
Niet proberen je relatie ‘op te lossen’, maar ontmoeten wat er werkelijk verschijnt.

Fenomenologie leert mij niet hoe het moet.
Maar helpt mij vragen te stellen:
𝘞𝘢𝘢𝘳 𝘦𝘯 (𝘩𝘰𝘦) 𝘣𝘦𝘯 𝘪𝘬 𝘩𝘪𝘦𝘳, 𝘪𝘯 𝘥𝘪𝘵 𝘮𝘰𝘮𝘦𝘯𝘵?

𝘞𝘢𝘵 𝘣𝘦𝘸𝘦𝘦𝘨𝘵 (𝘪𝘯) 𝘮𝘪𝘫?

𝘞𝘢𝘵 𝘳𝘢𝘢𝘬𝘵 𝘮𝘪𝘫? 𝘌𝘯 𝘸𝘢𝘢𝘳?

𝘞𝘢𝘵 𝘷𝘦𝘳𝘻𝘦𝘵 𝘻𝘪𝘤𝘩 𝘪𝘯 𝘮𝘪𝘫? 𝘌𝘯 𝘥𝘶𝘳𝘧 𝘪𝘬 𝘥𝘢𝘢𝘳𝘣𝘪𝘫 𝘵𝘦 𝘣𝘭𝘪𝘫𝘷𝘦𝘯?

𝘋𝘶𝘳𝘧 𝘪𝘬 𝘵𝘦 𝘣𝘭𝘪𝘫𝘷𝘦𝘯 𝘬𝘪𝘫𝘬𝘦𝘯?

Geen perfect huwelijk.
Wel een wezenlijke ontmoeting. Steeds opnieuw. In dat op zich is ons huwelijk inderdaad geweldig