“𝐌𝐚𝐦𝐚, 𝐢𝐤 𝐰𝐢𝐥 𝐳𝐨 𝐠𝐫𝐚𝐚𝐠 𝐞𝐞𝐧 𝐠𝐫𝐨𝐭𝐞𝐫 𝐡𝐚𝐫𝐭. 𝐀𝐧𝐝𝐞𝐫𝐬 𝐛𝐫𝐞𝐞𝐤𝐭 𝐡𝐞𝐭.”

Mijn dochter, 4 jaar.

Ze zei het terwijl ze in haar pyjama aan de tafel zat te tekenen, alsof het een bijzin was. Maar ik hoorde het als een oeroude waarheid, uitgesproken door een kind alsof het een conclusie was.
Geen vraag, geen klacht. Gewoon: een constatering.

En ik dacht: ja. Daar zeg je iets.
Soms lijkt het alsof ons hart moet krimpen om de wereld aan te kunnen.
Dikker worden, harder, minder gevoelig.

Maar wat als het tegenovergestelde waar is?
Wat als we juist moeten groeien in ons vermogen om geraakt te worden?
Niet alleen door wat mooi is, maar ook door wat schuurt.
Wat wringt. Wat ongrijpbaar blijft.

Ik keek naar haar kleine lijfje, haar borstkas die omhoog ging bij elke ademhaling. En ik dacht: misschien is dat het wel.
Groeien is niet alleen groter worden aan de buitenkant, maar ook binnenin leren bewegen.

Een hart breekt niet door wat het voelt, maar door wat het niet toelaat.