𝐕𝐫𝐞𝐞𝐬 𝐢𝐬 𝐦𝐞𝐞𝐫 𝐝𝐚𝐧 𝐚𝐧𝐠𝐬𝐭 𝐯𝐨𝐨𝐫 𝐡𝐞𝐭 𝐨𝐧𝐛𝐞𝐤𝐞𝐧𝐝𝐞;

Soms is vrees de directe confrontatie met iets wat niet langer verborgen blijft. Het zijn de momenten waarin de stilte geladen raakt en we voelen wat eerder onzichtbaar was. In het gedicht Bangnis vangt Rilke deze ervaring op een prachtige manier.

𝐕𝐫𝐞𝐞𝐬
In ‘t dorre bos weerklinkt een vogelroep,
die in dit dorre bos verloren lijkt.
En toch heeft zich die ronde vogelroep
in de seconde die hem worden deed
uitspanselbreed op ‘t dorre bos gevlijd.
Volgzaam trekt alles samen in die kreet:
Heel ‘t land lijkt er geruisloos in aanwezig;
‘t is of de stormwind er naar binnen glijdt,
en de minuut, die toch eens verder moet,
is bleek en stil, alsof ze dingen weet,
waaraan een ieder sterven moet,
ontstegen aan die kreet.

𝘝𝘳𝘪𝘫𝘦 𝘷𝘦𝘳𝘵𝘢𝘭𝘪𝘯𝘨 𝘑𝘦𝘯𝘺𝘢 𝘒𝘳𝘶𝘭

𝐕𝐨𝐞𝐥𝐞𝐧 𝐰𝐚𝐭 𝐧𝐢𝐞𝐭 𝐝𝐢𝐫𝐞𝐜𝐭 𝐳𝐢𝐜𝐡𝐭𝐛𝐚𝐚𝐫 𝐢𝐬.
In een dor bos, waar alles droog en verstild lijkt, weerklinkt een vogelroep.
Eén enkele klank, verloren in de leegte.
En toch – die ene roep doordringt de ruimte, vouwt zich over het landschap als een dunne, onzichtbare deken.

𝘐𝘯 𝘥𝘦 𝘴𝘦𝘤𝘰𝘯𝘥𝘦 𝘥𝘪𝘦 𝘩𝘦𝘮 𝘸𝘰𝘳𝘥𝘦𝘯 𝘥𝘦𝘦𝘥,
𝘶𝘪𝘵𝘴𝘱𝘢𝘯𝘴𝘦𝘭𝘣𝘳𝘦𝘦𝘥 𝘰𝘱 ‘𝘵 𝘥𝘰𝘳𝘳𝘦 𝘣𝘰𝘴 𝘨𝘦𝘷𝘭𝘪𝘫𝘥.

Rilke laat ons iets voelen wat niet direct zichtbaar is: de stiltes tussen de klanken, de leegte waarin de roep zich verspreidt.
De vogel roept, en de ruimte waarin hij roept wordt in datzelfde moment een geladen aanwezigheid.

𝐕𝐫𝐞𝐞𝐬: 𝐞𝐞𝐧 𝐦𝐨𝐦𝐞𝐧𝐭 𝐯𝐚𝐧 𝐝𝐨𝐨𝐫𝐳𝐢𝐜𝐡𝐭.
Vrees ontstaat niet alleen in de dreiging van het onbekende. Soms ontstaat het in momenten waarin alles samenvalt.

𝘏𝘦𝘵 𝘪𝘴 𝘰𝘧 𝘥𝘦 𝘴𝘵𝘰𝘳𝘮𝘸𝘪𝘯𝘥 𝘦𝘳 𝘯𝘢𝘢𝘳 𝘣𝘪𝘯𝘯𝘦𝘯 𝘨𝘭𝘪𝘫𝘥.

Herken je dat ook? Een moment waarin de wereld haar gewone vorm verliest en we plotseling zien – of beter, voelen – wat er altijd al was.

Dit zijn de momenten waarin we de dunne grens tussen onszelf en de wereld om ons heen – en in ons – ervaren.

𝐖𝐞 𝐯𝐫𝐞𝐳𝐞𝐧 𝐯𝐚𝐚𝐤 𝐰𝐚𝐭 𝐛𝐮𝐢𝐭𝐞𝐧 𝐨𝐧𝐬 𝐥𝐢𝐠𝐭:
het onbekende, het ongeziene, het onverklaarbare. Maar wat als de diepste angst niet ligt in wat we niet begrijpen? Maar in wat zich plotseling waarachtig toont?

Soms is vrees de directe confrontatie met iets wat niet langer verborgen blijft.

𝘌𝘯 𝘥𝘦 𝘮𝘪𝘯𝘶𝘶𝘵, 𝘥𝘪𝘦 𝘵𝘰𝘤𝘩 𝘦𝘦𝘯𝘴 𝘷𝘦𝘳𝘥𝘦𝘳 𝘮𝘰𝘦𝘵,
𝘪𝘴 𝘣𝘭𝘦𝘦𝘬 𝘦𝘯 𝘴𝘵𝘪𝘭, 𝘢𝘭𝘴𝘰𝘧 𝘻𝘦 𝘥𝘪𝘯𝘨𝘦𝘯 𝘸𝘦𝘦𝘵,
𝘸𝘢𝘢𝘳𝘢𝘢𝘯 𝘦𝘦𝘯 𝘪𝘦𝘥𝘦𝘳 𝘴𝘵𝘦𝘳𝘷𝘦𝘯 𝘮𝘰𝘦𝘵,
𝘰𝘯𝘵𝘴𝘵𝘦𝘨𝘦𝘯 𝘢𝘢𝘯 𝘥𝘪𝘦 𝘬𝘳𝘦𝘦𝘵.

De vogel roept, en de minuut die nog niet voorbij is, weet al wat komen gaat. Alsof de tijd even transparant wordt.

Rilke’s woorden herinneren mij eraan om niet weg te kijken, maar juist in die geladen momenten aanwezig te blijven. En dat ik soms heb te sterven aan een oud beeld. Want in de confrontatie met wat zich toont, vind ik niet alleen mijzelf, maar ook de wereld die mij draagt.