Wij mensen hebben een eigenaardige capaciteit: we kunnen zeggen wat er ๐ง๐ข๐ž๐ญ is.

Een boom is een boom. Het gras is groen. En toch kunnen wij zeggen: “๐˜‹๐˜ช๐˜ต ๐˜ช๐˜ด ๐˜จ๐˜ฆ๐˜ฆ๐˜ฏ ๐˜ฃ๐˜ฐ๐˜ฐ๐˜ฎ. ๐˜‹๐˜ช๐˜ต ๐˜จ๐˜ณ๐˜ข๐˜ด ๐˜ช๐˜ด ๐˜ฏ๐˜ช๐˜ฆ๐˜ต ๐˜จ๐˜ณ๐˜ฐ๐˜ฆ๐˜ฏ.”

Dit lijkt een simpele taalhandeling, maar het onthult iets diepers. Wij, mensen, hebben het vermogen om de werkelijkheid te ontkennen.

Om iets niet te zien, iets niet te willen weten, iets niet te erkennen. Dit vermogen onderscheidt ons van andere wezens.

๐‹๐ข๐ž๐ ๐ž๐ง, ๐จ๐ง๐ญ๐ค๐ž๐ง๐ง๐ž๐ง ๐ž๐ง ๐ฏ๐ž๐ซ๐๐ฐ๐š๐ฅ๐ž๐ง.
Augustinus schreef: “๐˜‘๐˜ฆ ๐˜ญ๐˜ช๐˜ฆ๐˜จ๐˜ต ๐˜ฐ๐˜ฎ๐˜ฅ๐˜ข๐˜ต ๐˜ซ๐˜ฆ ๐˜ฅ๐˜ฆ ๐˜ข๐˜ฏ๐˜ฅ๐˜ฆ๐˜ณ ๐˜ธ๐˜ช๐˜ญ๐˜ต ๐˜ฎ๐˜ช๐˜ด๐˜ญ๐˜ฆ๐˜ช๐˜ฅ๐˜ฆ๐˜ฏ.” Maar Heidegger stelt een fundamentele wedervraag: “๐˜ž๐˜ข๐˜ต ๐˜ข๐˜ญ๐˜ด ๐˜ฅ๐˜ฆ ๐˜ญ๐˜ฆ๐˜ถ๐˜จ๐˜ฆ๐˜ฏ๐˜ข๐˜ข๐˜ณ ๐˜ฏ๐˜ช๐˜ฆ๐˜ต (๐˜ฎ๐˜ฆ๐˜ฆ๐˜ณ) ๐˜ธ๐˜ฆ๐˜ฆ๐˜ต ๐˜ฅ๐˜ข๐˜ต ๐˜ฉ๐˜ช๐˜ซ ๐˜ญ๐˜ช๐˜ฆ๐˜จ๐˜ต?”

Liegen is niet simpelweg een vergissing. Om te liegen, moet je de waarheid kennen. Maar wat gebeurt er als iemand zichzelf zรณ verstrikt in zijn eigen onwaarheden dat hij ze als waarheid gaat ervaren?

Dan wordt de leugenaar het slachtoffer van zijn eigen leugens. De wereld raakt verstoord, niet alleen voor de ander, maar ook voor zichzelf.

๐ƒ๐ž ๐ฐ๐ž๐ซ๐ž๐ฅ๐ ๐š๐ฅ๐ฌ ๐ฆ๐ข๐๐๐ž๐ฅ.
Ons vermogen tot ontkenning is niet alleen een psychologisch fenomeen, maar raakt aan iets existentieels. In de hedendaagsheid lijkt ontkenning systematisch te zijn geworden.

De techniek reduceert de wereld tot wat nuttig is. Een boom is niet meer een boom, maar een leverancier van hout. Een rivier is geen rivier, maar een energiebron. We ontkennen steeds vaker de fenomenen zoals ze zich aan ons tonen, en reduceren ze vaak tot middelen.

We zeggen impliciet: “๐˜‹๐˜ช๐˜ต ๐˜ช๐˜ด ๐˜จ๐˜ฆ๐˜ฆ๐˜ฏ ๐˜ฃ๐˜ฐ๐˜ฐ๐˜ฎ, ๐˜ฎ๐˜ข๐˜ข๐˜ณ ๐˜ฆ๐˜ฆ๐˜ฏ ๐˜ฑ๐˜ณ๐˜ฐ๐˜ฅ๐˜ถ๐˜ค๐˜ต.”

“๐˜‹๐˜ช๐˜ต ๐˜ช๐˜ด ๐˜จ๐˜ฆ๐˜ฆ๐˜ฏ ๐˜ณ๐˜ช๐˜ท๐˜ช๐˜ฆ๐˜ณ, ๐˜ฎ๐˜ข๐˜ข๐˜ณ ๐˜ฆ๐˜ฆ๐˜ฏ ๐˜ฃ๐˜ณ๐˜ฐ๐˜ฏ ๐˜ท๐˜ข๐˜ฏ ๐˜ฆ๐˜น๐˜ฑ๐˜ญ๐˜ฐ๐˜ช๐˜ต๐˜ข๐˜ต๐˜ช๐˜ฆ.”
Maar wat gebeurt er als we zรณveel ontkennen, dat we niet meer zien wat er werkelijk is?

๐๐ซ๐จ๐œ๐ž๐ฌ ๐ฏ๐š๐ง ๐จ๐ง๐ญ๐ก๐ฎ๐ฅ๐ฅ๐ข๐ง๐ .
Waarheid is geen vaststaand iets is, maar een proces van onthulling.

Waarheid is niet simpelweg โ€˜de juiste weergave van de feitenโ€™. Het is een ruimte waarin iets zich kan laten zien. Maar wat als wij die ruimte afsluiten? Wat als wij zรณ vastzitten in een bepaalde manier van kijken dat we geen nieuwe werkelijkheid meer toelaten?

๐ƒ๐ž ๐ฏ๐ซ๐ข๐ฃ๐ก๐ž๐ข๐ ๐จ๐ฆ ๐ญ๐ž ๐จ๐ง๐ญ๐ค๐ž๐ง๐ง๐ž๐ง โ€“ ๐ž๐ง ๐๐ž ๐ ๐ซ๐ž๐ง๐ณ๐ž๐ง ๐ž๐ซ๐ฏ๐š๐ง.
We kunnen nee zeggen. We kunnen weigeren. En wat als we het verkeerd gebruiken, als ontkenning niet langer een vorm van vrijheid is, maar een manier om de werkelijkheid niet te laten zijn zoals deze is?

Dagelijks begeleid ik mensen in hoe zij omgaan met waarheid en ontkenning. Bijvoorbeeld aan de hand van een vraagstuk waarin zij vastgelopen zijn.

Welkom om samen te onderzoeken.