“𝐌𝐢𝐬𝐬𝐜𝐡𝐢𝐞𝐧 𝐛𝐥𝐚𝐚𝐬𝐭 𝐝𝐞 𝐥𝐮𝐜𝐡𝐭 𝐨𝐧𝐬 𝐨𝐨𝐤, 𝐦𝐚𝐦𝐚.“

Wat als niet jij ademt, maar je geademd wordt?
Laatst zat ik met mijn dochter. We deden samen een ademoefening.

Ogen dicht.
Stilte.
We zaten daar gewoon.

Ik zei: “𝘪𝘬 𝘩𝘢𝘢𝘭 𝘢𝘥𝘦𝘮.”
Mijn dochter (4) blies langzaam de lucht uit en zei: “𝘦𝘯 𝘪𝘬 𝘨𝘦𝘦𝘧 𝘥𝘦 𝘭𝘶𝘤𝘩𝘵 𝘵𝘦𝘳𝘶𝘨.”

Dat raakte me.

Alsof adem niet iets is wat we doen, maar iets wat ons doet.

Je denkt dat jij degene bent die in,- en uitademt.
Dat jij controle hebt. Ritme bepaalt. Temporeert.

Maar soms lijkt het alsof de adem jou vindt.
Alsof je gedragen wordt door iets dat buiten je ligt.

Niet ik adem, maar ik word geademd.
Een overgave aan iets wat groter is dan ikzelf.
Een stille verbondenheid met het Zijn.

Even was het stil.
Toen fluisterde ze: “𝘔𝘪𝘴𝘴𝘤𝘩𝘪𝘦𝘯 𝘣𝘭𝘢𝘢𝘴𝘵 𝘥𝘦 𝘭𝘶𝘤𝘩𝘵 𝘰𝘯𝘴 𝘰𝘰𝘬.”

➤ Alsof ademen niet iets is wat we doen,
maar iets dat ons vindt en beweegt.
➤ Alsof leven niet uit ons vertrekt,
maar door ons heen stroomt, geblazen door het bestaan.
➤ Alsof de lucht ons draagt,
zoals het leven ons meeneemt.
➤ Alsof we niet alleen bestaan in doen,
maar ook in toestaan en ontvangen.

“𝘐𝘬 𝘩𝘢𝘢𝘭 𝘢𝘥𝘦𝘮 𝘦𝘯 𝘨𝘦𝘦𝘧 𝘥𝘦 𝘭𝘶𝘤𝘩𝘵 𝘵𝘦𝘳𝘶𝘨.”